van Anke

Liefste kozijneke, 

we zagen u ni veel, maar als ge der waart, was het altijd plezant. 
Als kleine ukjes keken we er altijd naar uit da ge kwam, voor de moppekes (over kabouterkes die ne limonaat gingen bestellen op café, maar ni over den toog konden zien), de gekke bekken (uwen beste vind ik toch nog altijd als ge nen breedsmoelkikker nadeed, of als ge de vellekes van uw kaken vastpakte en daarmee wild over en weer begon te flapperen, wat grappige geluidjes maakte waarvan ik altijd de slappe lach kreeg), de deugenieterij en de verhaaltjes. 
Ge vertelde dan over de keren dat ge in t bos ging wandelen, en de meest bijzondere wezentjes waart tegengekomen, kabouterkes. Normaal gezien laten kabouterkes zich ni zien in de mensenwereld. Ze zijn een beetje verlegen. Maar heel soms, als de mens in kwestie zuiver genoeg is van hart, dan gebeurt het wel eens dat ze goeiendag komen zeggen. Het is fantastisch om te zien, want van zo'n kabouterke, daar worde spontaan vrolijk en goe gezind van. Ik heb zelf nooit een kabouterke in t echt gezien. Maar ik denk dat ik weet hoe het moet zijn, want eigenlijk waarde gij voor mij gelijk een kabouterke: we zagen u ni veel, maar als ge ne keer goeiendag kwam zeggen, dan werd iedereen spontaan goe gezind en iedereen begon te lachen. Ge had altijd een soort van positieve energie rond u hangen, die nog dagen nadat ge terug waart vertrokken, bleef nazinderen.
Juist gelijk met de kabouterkes is ook alleen al de gedachte aan u iets wat een lach kan opwekken. 
En dat is nen hele schone kado die ge aan ons allemaal hebt gegeven: de leuke herinneringen die, hoe triestig we ook zijn, toch altijd ergens een lachske in ons hart kunnen aanwakkeren.

Lief kozijneke, het was een grote eer om u te kennen, gij hebt voor mij veel betekend en ik ga proberen om mijn leven naar uw voorbeeld te leiden. 
Onzen Dieter is der eentje uit de honderdduizend,  en ik hoop oprecht dat iedereen ooit ne keer 'nen Dieter' in zijn leven mag tegenkomen. 

Dikke kus, uw nichteke Anke