Hallo Allemaal,
Ik weet niet of de foto's heel scherp zullen zijn, maar daarom zijn ze mij niet minder dierbaar.
Ik heb Dieter al heel wat jaren niet meer gezien, in tegenstelling tot de meesten van jullie op deze blog. Ik wil gewoon even met jullie delen hoe ik terugblik op Dieter die ik kende.
Een grote lach, een hart vol goedheid en altijd in voor een grapje of wat innerlijk gegniffel.
Ik denk dat het al wel een jaar of 15 geleden is, maar als ik even mijn ogen sluit weet ik echter nog tal van herinneringen van toen.
Jarenlang zijn we samen met de Teurlinckxkes en de Neelskes op reis geweest en dat waren altijd heel mooie vakanties. Villefort, de vele jeugdherbergen, onze bijne identieke groene kampeertenten, blaren op de voeten, de gitaarmuziek, de reggae, gezellig samen zijn bij een vuurtje,... Simpel, gezellig, ontspannend (en inspannend want Freddy kon ons altijd goed laten afzien maar dat werd dan beloond met een stevige kost op het einde van de tocht). We hebben heel wat mooie momenten beleefd met elkaar.
Dieter was even oud als mij en daarom ook mijn vaste kameraadje op de vele tochten.
(En ja, ik kreeg van hem ook mijn eerste zoen en mijn eerste mooie liefdesbriefjes van hem gekregen..). Vreemd welke kleine details er van die tijd allemaal nog terugkomen bij het zien van deze foto's...
Ik heb Dieter niet gekend als papa of volwassen man en voor mij zal hij ergens die jeugdvriend blijven met zijn korte broek, zijn bergbottienen, de rugzak en drinkbus in de hand.
En ik kan ook geen woorden van troost vinden die sterk genoeg zijn voor Freddy en Greta die hun zoon verloren, voor zijn vrouw en kinderen of voor Inge, Jurgen of Stefaan die hun broer moesten laten gaan...
Of misschien toch een klein zinnetje die past bij Dieter om te eindigen:
"Wanneer je afscheid neemt van een vriend, treur dan niet. Want wat je het diepst in hem bemint, wordt bij zijn afwezigheid duidelijker. Een bergbeklimmer ziet ook beter de berg vanuit de vlakte."
Veel sterkte
Elfriede & Familie
Geen opmerkingen:
Een reactie posten