Deze stuurde Kris nog door:

Afscheid en uitvaart van den Dieter

We blijven denken aan Dieter...

Deze foto staat al een tijdje op de schouw.
Zo mooi!

Lieve en Joost

Een jaar later, nog steeds stil verdriet.

Een onmachtig, leeg gevoel van gemis.

Onbegrip, voor wat niet kon, niet had mogen zijn

Maar ook een steeds vollere rugzak met blije herinneringen.

Je liet ons inderdaad niet met lege handen achter.

En steeds opnieuw breekt jouw rustige glimlach

De hemel open.


Papa

We denken nog alle dagen aan je

Northern outskirts of Scottish mainland
Sheltering elbow of Sutherland mounts
Tiny Caithness in blowing winds

Tormented coast and rolling waves
Twirling puffins and rock-resting seals
Living Caithness in blowing winds

Endless horizons, rainbow-filled lochs
Walking I still hear your happy soul
Whistling … in Caithness winds

Papa

Dit is een foto van eind mei 2012. Op zich geen bijzondere foto maar geeft me een vreemd gevoel omdat Dieter deze zelf genomen heeft op zn laatste trektocht (aan de zuidelijke punt van Schotland). Meestal nam hij sowieso al geen cameras mee op vakantie, en ik vond het toen ook al vreemd dat hij zichzelf getrokken had op die manier. Maar t heeft wel iets, kan het moeilijk uitleggen. Kune x

On the memory-trail

Dag Jongen,

Jurgen en ik hebben zopas een vijfdaagse trektocht gemaakt, van Crask Inn (even ten noorden van Lairg) naar Arundi, waar Kune en de kinderen ons opwachtten.

Je was er bij, daar in de "Outdoors" ...

Elke klim, gebukt onder een zware rugzak ...

Elke keer dat ik weer eens onderuit ging in een door het hoge gras verborgen kuil ...

Elke keer dat ik het niet meer zag zitten en de gedachte aan jou me er weer doorheen sleurde ...

Maar ook bij elke verfrissende slok water nadat de wind van Caithness me weer eens had uitgedroogd ...

Bij elke regenboog die verdween in het donkere water van een afgelegen loch ...

In de tent onder een uitgestrekte sterrenhemel "in the middle of nowhere" ...

't Was hard ... maar onvergetelijk mooi.

En we zijn er geraakt ... in Arundi ... samen.

Papa



Frodi wuift uit



lampion ter ere van Dieter - in de ardense bossen - januari 2013

Kune, Frodi en Arden Wat schrok ik toen ik het nieuws vernam. Ik heb Dieter maar even gekend, en dat is al gauw meer dan 20 jaar geleden... Maar de indruk die hij naliet... Ik krijg nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk. Al zitten de eerste vlindertjes die ik toen mocht ervaren er ook wel voor iets tussen misschien. Ik leerde Dieter kennen via Katrien en Stefan. Zagen elkaar wel eens op een klein feestje hier en daar. En we zaten vaak samen op bus en tram van en naar school. Stiekem knipogen naar elkaar, een kleine blik van verstandhouding... Wat een mooie herinneringen. De warmte die hij uitstraalde, zijn liefde voor natuur, muziek, kinderen... Ik herinner me heel wat leuke momenten toen we samen op bezoek gingen in het rusthuis. De knuffels die hij daar zo maar aan iedereen die het maar wilde uitdeelde. Hij was ook steeds te vinden om iets geks uit te halen om hen een leuke middag te bezorgen. Als ik de verhalen lees over hoe hij elfje speelde in Schotland... Ik zie het helemaal voor me en het geeft me net zo'n warm gevoel als toen. Ik ben blij dat ik hem gekend heb. Even stilstaan bij hoe hij in het leven stond, doet me weer meer beseffen waar het in het leven eigenlijk allemaal om draait. Het leven is kort en kan zo maar voorbij zijn. Ik hoop echt dat de warmte die hij oh zo bij zich had, jullie voor altijd een warm gevoel mag geven. Liefs Inge

oude foto

een mooie herinnering die ik nog heb teruggevonden bij ons mama thuis... heeft een ereplekje gekregen in ons huisje. xxx Anke

Dieter wordt niet vergeten ... nooit, nergens.
Kijk maar eens op de website van de John 'O Groat Journal

http://www.johnogroat-journal.co.uk/News/Your-Community/Pupils-plant-tree-in-memory-of-ranger-02052013.htm

From Kirsty

I first encountered Dieter the day of the ranger interviews at Dunnet.  The friendly man with an open smile had both a beard and a van painted with leaves.  A natural for the job.  I thought to myself, now here's a person who wouldn't just do the work, he'd live it too.  And so he proved me right - what a man for the outdoors!

I have two memories that encapsulate Dieter for me perfectly.  The first is of the very last time I saw him.  I was working in the forest and could hear an almighty din from the xylophone and so knew Dieter must be in.  I later met him on the path, trailing a long line of enraptured small children behind him.  It was sunny and we stopped for a brief blether about giants, bears and other such perils facing children in magic woodlands.  A twinkle in his eye and a broad smile and he was off, more fun to be found.

Secondly, I believe he was the only person I have ever met, or likely will, that played an instrument called ' Grandpa's toenails'.  I will miss him, his wonderful imagination and his warmth.

Enkele fototjes Frodi en Arden

 J'ai des supers 'biscottos' (=forsballen) comme papa!

En Arden natuurlijk ook

X