MacIsblazen

Kune, Frodi en Arden Wat schrok ik toen ik het nieuws vernam. Ik heb Dieter maar even gekend, en dat is al gauw meer dan 20 jaar geleden... Maar de indruk die hij naliet... Ik krijg nog steeds een glimlach op mijn gezicht als ik aan hem denk. Al zitten de eerste vlindertjes die ik toen mocht ervaren er ook wel voor iets tussen misschien. Ik leerde Dieter kennen via Katrien en Stefan. Zagen elkaar wel eens op een klein feestje hier en daar. En we zaten vaak samen op bus en tram van en naar school. Stiekem knipogen naar elkaar, een kleine blik van verstandhouding... Wat een mooie herinneringen. De warmte die hij uitstraalde, zijn liefde voor natuur, muziek, kinderen... Ik herinner me heel wat leuke momenten toen we samen op bezoek gingen in het rusthuis. De knuffels die hij daar zo maar aan iedereen die het maar wilde uitdeelde. Hij was ook steeds te vinden om iets geks uit te halen om hen een leuke middag te bezorgen. Als ik de verhalen lees over hoe hij elfje speelde in Schotland... Ik zie het helemaal voor me en het geeft me net zo'n warm gevoel als toen. Ik ben blij dat ik hem gekend heb. Even stilstaan bij hoe hij in het leven stond, doet me weer meer beseffen waar het in het leven eigenlijk allemaal om draait. Het leven is kort en kan zo maar voorbij zijn. Ik hoop echt dat de warmte die hij oh zo bij zich had, jullie voor altijd een warm gevoel mag geven. Liefs Inge